Το κενό ισχύος που δημιουργήθηκε μετά την έναρξη της συριακής κρίσης (Μάρτιος 2011) λειτούργησε ως μαγνήτης για τις περιφερειακές επιδιώξεις των κέντρων ισχύος του συστήματος, αλλά και ως πηγή κινδύνων και αστάθειας για το ευρύτερο σύστημα. Από τα τέλη του 2Ο12, η συριακή κρίση είχε ξεπεράσει τα όρια της Συρίας και είχε μετατραπεί σε έναν περιφερειακό πόλεμο με διεθνείς απολήξεις. Η κλιμάκωση του Συριακού Πολέμου είχε ως αποτέλεσμα τη διαμόρφωση ενός νέου πλέγματος ανταγωνισμού ισχύος στο σύστημα της Μέσης Ανατολής. Παρά τις γεωστρατηγικές και ιδεολογικές διαφορές τους, ο Συριακός Πόλεμος παρείχε στα σουνιτικά κέντρα ισχύος του συστήματος -τη Σαουδική Αραβία, την Τουρκία και το Κατάρ- ένα γεωπολιτικό ρήγμα προκειμένου να επιφέρουν ένα σημαντικό πλήγμα στη συνοχή της ιρανικής ισχύος στο κέντρο του μεσανατολικού συστήματος. Ως αποτέλεσμα, ο περιφερειακός ανταγωνισμός συνέβαλε καταλυτικά στη ραγδαία κλιμάκωση του Συριακού Πολέμου, στην ακύρωση της εδαφικής ακεραιότητας της Συρίας και στην ανάδυση ενός νέου κύματος ισλαμιστικού μιλιταρισμού, υπό τη μορφή οργανώσεων όπως το «Ισλαμικό Κράτος». [...] Τα αποτελέσματα της συριακής κρίσης επηρεάζουν άμεσα εκτός από την περιφερειακή κατανομή της ισχύος και το σύνολο της λειτουργίας του δρώντος υπερσυστήματος. Παρά ταύτα, η ενεργειακή πτυχή της κρίσης δεν έχει περιγραφεί και αναλυθεί επαρκώς. [...] Ωστόσο, οι σχεδιασμοί δύο ανταγωνιστικών αγωγών δυναμιτίζουν την περιφερειακή ασφάλεια, αφού ενισχύουν την παραδοσιακή διαμάχη σουνιτικού και σιιτικού Ισλάμ, με τους διεθνείς πυλώνες ισχύος και επιρροής του δρώντος υπερσυστήματος να συμμετέχουν στην προώθηση του επωφελέστερου για εκείνους αγωγούς.

Ι. Θ. Μάζης