Στις μέρες μας, ο θεσμός του γάμου έχει κλονιστεί. Η κακή ποιότητα ζωής μεταξύ παντρεμένων ζευγαριών, ο αυξανόμενος αριθμός διαζυγίων, οι παιδοκεντρικοί γάμοι, οι αλλοτριωμένες ή συμβατικές σχέσεις έχουν "φυτέψει" το σπόρο της αμφιβολίας και κάνουν τους νέους ανθρώπους
να διστάζουν μπροστά στην προοπτική ενός γάμου.

Ως εναλλακτική λύση παρουσιάζεται η συμβίωση, η οποία συχνά αποτελεί ένα σκαλοπάτι, μια γενική πρόβα πριν το γάμο. Από την άλλη, η προγαμιαία συμβίωση δε συνεπάγεται απαραίτητα επιτυχημένο γάμο. Το θέμα όμως δεν είναι να επιλέξει κανείς μεταξύ συμβίωσης και γάμου ή να υποκαταστήσει το ένα με το άλλο, αλλά να δει με τι στάση μπαίνει στο καθένα από τα δύο.

Η επιθυμία για οικογένεια, όπου εμπεριέχει στους κόλπους της το μεγάλωμα των παιδιών, προϋποθέτει ανανέωση του θεσμού του γάμου, ώστε να μπει σε ένα ευρύτερο πλαίσιο. Οι δύο σύντροφοι καλούνται να αφήσουν στην άκρη συμπεριφορές που τις έβλεπαν στους γονείς τους
και οι οποίες ήταν ασφυκτικές. Παράλληλα, χρειάζεται να επαναπροσδιορίσουν το συμβόλαιο του γάμου και να το φέρουν στα δικά τους μέτρα: να αφήνουν ψυχικό χώρο και προσωπικό χρόνο στο σύντροφο τους, να υιοθετούν πιο ευέλικτους ρόλους, να καλλιεργούν την προσωπική τους ανάπτυξη, να νιώθουν οικειότητα, αλλά να μην είναι απολύτως εξαρτημένοι...