Στο ανά χείρας βιβλίο ο Φιλίπ Σαμπό, διαπρεπής μελετητής των σχέσεων της φιλοσοφίας και της λογοτεχνίας, εγκύπτει σε εγχειρήματα προσέγγισης σημαντικών λογοτεχνικών κειμένων (Προυστ, Μπέκετ, Β. Γουλφ, Τ. Μαν κ.ά.) από Γάλλους φιλοσόφους στο τελευταίο μισό του εικοστού αιώνα (Ντεριντά, Ντελέζ, Μαρκέ, Ρικέρ, Ντεκόμπ, Μπαντιού και Φουκώ) σε γόνιμη αναμέτρηση με Γερμανούς φιλοσόφους (Καντ, Χέγκελ, Νίτσε ή Χάιντεγκερ) για το οικείο ζήτημα. Ο Σαμπό απορρίπτει διαρρήδην τη θεώρηση της φιλοσοφίας και της λογοτεχνίας ως ριζικά διακριτών μαθήσεων και δη τις ποικίλες απόπειρες υπαγωγής της μίας στην άλλη. Προσυπογράφοντας τις αναλύσεις του Μασερέ περί λογοτεχνικής φιλοσοφίας, υποστηρίζει ότι είναι προς όφελος της φιλοσοφίας να μην εκλαμβάνει τη λογοτεχνία ως αντικείμενο αναστοχασμού, αλλά να αναγνωρίσει τη θεωρησιακή εμβέλεια συγκεκριμένων λογοτεχνημάτων. Η φιλοσοφία μπορεί έτσι, όχι απλώς να υποβάλλει στη βάσανο της κριτικής τις έννοιές της και τη φύση της δραστηριότητάς της, αλλά να διευρυνθεί, αναγνωρίζοντας ότι οφείλει να μπορεί να ασκείται και στα λογοτεχνικά έργα.