Κάποτε πριν λίγα χρόνια ένας καθηγητής και έγκριτος ερευνητής της λογοτεχνίας μας, μου είπε: -"Γράφετε και πεζά. Γιατί δεν τα συγκεντρώνετε σε βιβλίο; -"Δεν ξέρω", του απάντησα, "τα βρίσκω αλλοτινά". -"Τα γραπτά", μου είπε τότε, "δεν είναι ρούχα για να περνά η μόδα τους".
Αυτά τα λόγια, τα σκεφτόμουν συχνά. Ωστόσο, τα διηγήματα που νέος είχα γράψει και που μερικά τους είχα δημοσιεύσει τότε σε περιοδικά, παράμεναν στο συρτάρι μου, εκτός απ' τις σπάνιες φορές που τα 'βγαζα για να τα βελτιώσω. Έβλεπα σ΄αυτά τις απόπειρές μου να "ντυθώ" αλλότριες προσωπικότητες (όπως λ.χ. του βιρτουόζου βιολιστή στο "Κονσέρτο" -εγώ που δεν παίζω βιολί ή άλλο μουσικό όργανο), να αιστανθώ τις συγκινήσεις του και να τις μεταδώσω.

Τα αφηγήματα μου αυτά δεν είναι αυτοβιογραφικά. Είναι "Φάσεις" της ζωής άλλων ανθρώπων.

Περιέχονται τα αφηγήματα: "Νύχτα σε ξένο σπίτι", "1930", "Το δαχτυλίδι του νέου με το αδιάβροχο", "Λουλούδια στο υπερώο", "Καταιγίδα στο λατομείο", "Το κονσέρτο", "Δοκιμασία", "Παροξυσμός εις ον έλασσον".