Για ένα συγγραφέα η εκλογή ενός μύθου, και όχι άλλου, δεν είναι βέβαια τυχαία. Ένα στοιχείο αυτοβιογραφικό κρύβεται συχνά μέσα σ' αυτή την εκλογή, πολλές φορές και ο ίδιος το καταλαβαίνει πολύ αργότερα.

Πηγές μου για τη Φαίδρα κι ερεθίσματα ήταν η Μελίνα –σαγηνευτική, φλογερή και ώριμη ως ηθοποιός για ένα ρόλο παθιασμένης βασίλισσας– και ο μύθος που χειρίστηκα ελεύθερα. Όταν λέω «μύθος», δεν εννοώ μόνο τον αρχαίο μύθο αλλά και το σύγχρονο, το μύθο των βασιλιάδων της εποχής του '60, που ήταν οι εφοπλιστές, με τις δυναστείες και την παντοδυναμία τους.

Στη Φαίδρα υπάρχουν δύο τραγικά γεγονότα: το δυστύχημα του γιου Αλέξη-Ιππόλυτου, ύστερα από την κατάρα του πατέρα, και η αυτοκτονία της Φαίδρας. Αυτά όμως συνέβησαν και στην πραγματικότητα. Ο Αλέξανδρος Ωνάσης σκοτώθηκε σε δυστύχημα με το αεροπλάνο του – μυθικό θηρίο που τρώει τον Ιππόλυτο. Η Ευγενία Νιάρχου αυτοκτόνησε, τη βρήκανε με τη μαύρη μάσκα που φοράει η Φαίδρα στην τελευταία της σκηνή. Το παράξενο είναι ότι τα πραγματικά αυτά γεγονότα συνέβησαν πάνω από δέκα χρόνια ύστερα από το γύρισμα της Φαίδρας.

Η ταινία πιστεύω πως κέρδισε με το χρόνο. Έχει αποκτήσει κι ένα άλλο στοιχείο, μια πλευρά ντοκιμαντέρ, είναι η Αθήνα μιας εποχής, μιας τάξης κοινωνικής, «η κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας». Ο Ντασέν έφτιαξε μια ταινία θελκτική, θερμή, τέλος πάντων ερωτική, πράγμα που σπανίζει στο σημερινό κινηματογράφο. Μια ταινία τολμηρή για την εποχή της.

Μ. Λυμπεράκη