Ο Μάνος κοίταξε την κοπέλα που είχε μείνει μέσα στο αυτοκίνητο. Φαινόταν χαμένη στις σκέψεις της, κουκουλωμένη σε ένα χοντρό πορτοκαλί μπουφάν. Είχε σκιστά ελαφίσια μάτια και σκούρα, κοντοκουρεμένα μαλλιά. Την κοιτούσε σαν μαγνητισμένος, χωρίς κι αυτός να μπορεί να καταλάβει το γιατί. Δεν ήταν η ομορφιά της που τον έκανε έτσι, κάτι άλλο ήταν, κάτι που δεν μπορούσε να το εξηγήσει. Λες και την ήξερε από κάπου - αλλά όχι, αποκλείεται, θα το θυμόταν.

Σαν να είχε λάβει το μήνυμα, σαν κάποιος να είχε φωνάξει σιωπηλά το όνομά της, η κοπέλα σήκωσε τα μάτια της προς το μέρος του. Τον κοίταξε. Ύψωσε ελαφρά τα φρύδια της κι ύστερα στράφηκε απότομα αλλού. Αλλά για λίγο. Σύντομα τα βλέμματά τους διασταυρώθηκαν ξανά. Τους χώριζε ένα πεζοδρόμιο και μια τζαμαρία, αλλά ήταν σαν να μην τους χώριζε τίποτα.

Η Έλλη και ο Μάνος κοιτάχτηκαν για πρώτη φορά στη ζωή τους.

Θα μπορούσε να είναι μια κλασική ροζ ερωτική ιστορία. Αλλά δεν είναι.

Πολύ απλά, γιατί αυτός ο έρωτας δεν έχει τέτοια απόχρωση· έχει το κόκκινο του πάθους και το μαύρο του μίσους.

Για χάρη της Έλλης ο Μάνος θα κινδυνέψει πολύ, όπως κινδυνεύουμε πάντα όταν ερωτευόμαστε μέχρι θανάτου. Θα παλέψει με εχθρούς ορατούς και αόρατους, ακόμα και με την ίδια τη συνείδησή του.

Και για χάρη του Μάνου, η Έλλη θα τινάξει την "τέλεια" ζωή της στον αέρα. Και θα αρχίσει πάλι απ’ το μηδέν.

Κανονικά, μια τέτοια αγάπη αξίζει να σωθεί. Θα σωθεί; Μακάρι...