... Και μία συνουσία είναι η σχέση μας, με τα πάντα· γεμάτη χυμούς. Βάλαμε τον εαυτό μας να τη δαμάσει και χάσαμε τα πάντα στη τρίτη δεκαετία της ζωής μας. Αλλά από το στερητικό «πάντα» μέχρι το υπάρχον "τίποτα" δεν υπάρχει έξοδος διαφυγής· ούτε έξοδος κινδύνου· ποτέ· και ούτε στη νύχτα: μια νύχτα πάντα υπέροχη που τώρα πια δεν έχει να υποσχεθεί τίποτα· ούτε να ωραιοποιήσει: με μαραμένες πούτσες, κρεμασμένα βυζιά, πεσμένους κώλους, και ελλειπτική δυνατότητα επικοινωνίας. Αυτοί που κοινωνούσαμε φύγανε, και εμείς βλακωδώς ίσως, επιμένουμε εδώ, περιμένοντας το ανύπαρκτο με σφραγισμένο στόμα για το ανείπωτο, με σάπια δόντια, με κουρελιασμένη ψυχή. Γιατί ποτέ δεν την "είδαμε" ούτε γκομενίτσες, ούτε μεγαλοπαράγoντες. Το μόνο που μας ενώνει με τη ζωή είναι οι αναμνήσεις· αν χαθεί η ζωή, μοιραία και οι αναμνήσεις. Κι αν τη ζωή προσπαθήσαμε να την πετάξουμε στα σκουπίδια, τις αναμνήσεις τις κρατούσαμε ακριβά φυλαγμένες στο ποιο αγνό σεντούκι της ψυχής".


40 λοξά κείμενα-πυροτεχνήματα απαρτίζουν το νέο βιβλίο του Νίκου Λέκκα "Έστιν ουν". Ο Νίκος Λέκκας γράφει για το περιθώριο: Το περιθώριο της πόλης, του χωριού, των γραφιάδων, της γλώσσας, των σταρ, της τηλεόρασης, του έρωτα, της σεξουαλικότητας, των καταχρήσεων, των απολαύσεων, της νύχτας. Γράφει με ειλικρίνεια και οξυδέρκεια, όχι από θέση του παρατηρητή, αλλά από αυτή του συμμέτοχου. Γι’ αυτό και το αποτύπωμα της γραφής του είναι μοναδικό, αυθεντικό και ανεξίτηλο.