Εάν βέβαια ο έρως ήταν μια κατάσταση γραμμική, λογική και αναμενόμενη, σαφώς δεν θα είχε αυτό το "ε" που προκαλεί έκπληξη, ούτε το "ρ" με την υγρασία -πόσω μάλλον το "ω" που θυμίζει ποθητές, επιθετικές ή δεκτικές καμπύλες.
Η λέξη αυτή, που διασώθηκε αναλλοίωτη επί χιλιετίες, έχει τη δύναμη να μας παραπλανά και να μας εξουσιάζει· το υπενθυμίζει άλλωστε ο όφις του τελικού σίγμα. Ίσως να μην είναι καν λέξη, ίσως είναι ξόρκι, ένας χορός γραμμάτων που προκαλεί ανατροπή. Διονυσιακά, δαιμονικά φωνήεντα και στοιχειωμένα σύμφωνα που με τους ελιγμούς τους φτιάχνουν θηλιά, μια θηλιά που θα μας παγιδέψει κάποια στιγμή όλους...

Έρωτας: το αιώνιο και το πεπερασμένο. Η Ιωάννα Κωνσταντάκου, στο δεύτερο βιβλίο της, περιγράφει με αιχμηρή γραφίδα μια ιστορία αγάπης, απλή και πολύπλοκη -όπως οι ιστορίες όλων των ανθρώπων-, μια ιστορία με εξέλιξη τόσο προδιαγεγραμμένη όσο και απρόβλεπτη.
Οι ήρωες είναι μια πρωτοετής φοιτητριούλα της Ψυχολογίας στην Ιταλία κι ένας αρκετά μεγαλύτερός της (αλλά όχι και πιο ώριμος) φοιτητής της Ιατρικής. Οι προσωπικότητές τους διαφορετικές και ασύμβατες μεταξύ τους, συγκρούονται, μεταλλάσσονται και διαλύονται στην προαιώνια πάλη των φύλων σώμα με σώμα.
Η δομή είναι κινηματογραφική, οι καλοστημένες σκηνές εναλλάσσονται με γοργούς ρυθμούς, η πλοκή εξελίσσεται ανήσυχη και νευρώδης, οι χαρακτήρες περιγράφονται με οξυδέρκεια. Ο αναγνώστης παρακολουθεί με αδιάπτωτο ενδιαφέρον την πορεία μιας σχέσης μέχρι την κορύφωση, κι από εκεί μέχρι την καταστροφή και την τελική έκβαση: την εξαγορά μιας επόμενης ζωής, με το ακριβές αντίτιμο της αυτογνωσίας.