Έρωτας. Ξακουστός, μικρός, φτερωτός θεός. Κοιτάζει από ψηλά, σηκώνει το τόξο και αόρατα σε σημαδεύει με τα βέλη. Δεν το γνωρίζεις, δεν το περιμένεις. Δεν μπορείς να φυλαχτείς. Με μια λαβωματιά σε παίρνει κτήμα του. Και το ταξίδι ξεκινάει.

Χωρίς πυξίδα, χωρίς προορισμό. Σε ξαστεριές και σε λιακάδες, σε θύελλες και σε βροχές.
Στους δρόμους τ’ ουρανού, στο χείλος της αβύσσου... Πώς θα τελειώσει, πού, δεν ξέρεις. Κι ούτε φαντάζεσαι ποτέ.