Στο παρόν βιβλίο, ο συγγραφέας επιχειρεί να συνθέσει μια φαινομενολογία των μορφών του μεταφιλοσοφικού Συνειδότος, το οποίο όχι μόνον φιλοσοφεί, αλλά και φιλοσοφεί αναστοχαστικά πάνω στο ίδιο αυτό το φιλοσοφείν. Αυτό το απαρέμφατον του απαρεμφάτου, αυτή η φιλοσοφία της φιλοσοφίας αυτή η αυτοεγχείρηση ανοιχτής καρδιάς της φιλοσοφίας, είναι το κεντρικό θέμα του βιβλίου.
Στην Αποδεικτική της παρασοδιακής Μεταφυσικής ο συγγραφέας αντιπαραθέτει την Ερμηνευτική της μοντέρνας Μεταφιλοσοφίας. Ενώ η πρώτη επιχειρεί να αποδείξει αιώνιες αλήθειες, η δεύτερη επιχειρεί να ανιχνεύσει τα ίχνη του χαμένου πρωτοτύπου στις αντιγραφές των αντιγραφών του μέσα στην ιστορία. Ο μοντέρνος εκθρονισμός της δογματικής Μεταφυσικής, ο αποχωρισμός από το πρωταρχικό, η παραίτηση της απαγωγής των πάντων από μια και μοναδική αρχή, βάση, θεμέλιο, που λέγεται θεός, φύση, Λόγος, υποκειμενικότητα, βούληση για δύναμη, Κοινωνικό Είναι, Γλώσσα ή Γραφή, σημαίνει σήμερα για την φιλοσοφία, ότι αυτή παύει να είναι και να αυτοκατανοείται ως κατοχή του Απολύτου, αφού αρκείται στη ζήτηση του σχετικού, του προς τι κατά τον αρχαίο Σκεπτικισμό.
Η μεταμοντέρνα φιλοσοφική θεωρία, ως μια μορφή σκεπτικιστικής μετα-φιλοσοφίας, επιβεβαιώνει το ερμηνευτικό σχήμα του συγγραφέα. Δεν κατέχουμε πια το Απόλυτο, αλλά το ψάχνουμε μέσα από τις διαμεσολαβήσεις του στη δικιά μας ερμηνευτική συγκυρία. Δεν χτίζουμε πια φιλοσοφικά παλάτια, αλλά στήνουμε το τσαντίρι μας ευκαιριακά στην αέναη κινητικότητα στο φαλλιμπιλιστικό ταξίδι μας. Όπως δε λέγει ο Kant ο σκεπτικισμός είναι η φιλοσοφία των φιλοσοφικών Νομάδων. Η δε σημερινή κατάσταση του κόσμου, με την πολυθρύλητο Παγκοσμιοποίηση, παράγει στη σκέψη και στη ζωή τέτοιους Νομάδες. Άρα, ο Σκεπτικισμός είναι σήμερα η κατάλληλος έκφραση του πνεύματος της εποχής μας.