Οι ύμνοι του Δαυΐδ, το κορυφαίον τούτο επίτευγμα της παγκοσμίου λογοτεχνίας, προσεγγίζονται -και πρέπει να μελετώνται- με δέος, με προσοχήν, με υπομονήν και άνευ βίας. Τότε μόνον, όταν εν καρδία ελευθέρα, αφουγκρασθώμεν τα νοήματα, αποκαλύπτεται ως δίδαγμα και ως βίωμα η μυστική ωραιότης εκάστου Ψαλμού. Τότε μόνον εμβαθύνομεν εις το μυστήριον των νοημάτων, διαπιστούντες ότι δια της θείας ενσαρκώσεως και οικονομίας του Υιού του Θεού και συγχρόνως Υιού του ανθρώπου, τα προρρηθέντα, εν ώραις δοκιμασίας και απογνώσεως, υπό του Προφητάνακτος Δαυΐδ, ως "φέγγος αστραπής" μάς διανοίγουν τον ορίζοντα της Βασιλείας του Θεού, του χθες και σήμερον και εις τον αιώνα αναλλοίωτου, του τω Αυτού κράτει συνέχοντος την κτίσιν και τη Αυτού Πρόνοια διοικούντος τον κόσμον. [...]

Η γλωσσική ιδιαιτερότης των Ψαλμών, η πυκνότης των νοημάτων και αυτό τούτο το χωροχρονικόν πλαίσιον, εντός του οποίου εγεννήθησαν και εν Αγίω Πνεύματι κατεγράφησαν ως βίωμα, ως αλήθεια, ως προσδοκία του Μεσσίου Κυρίου ημών Ιησού, απήτησαν όχι μόνον την αρχικήν μετάφρασίν των εκ της εβραϊκής εις την ελληνικήν γλώσσαν αλλά και την ερμηνευτικήν αυτών προσέγγισιν. Εις την διακονίαν ταύτην του λόγου, επρωτοστάτησαν θεοπρεπώς μεγάλοι Πατέρες και Διδάσκαλοι από των πρώτων αιώνων της μετά Χριστόν στρατείας της Ορθοδόξου ημών Εκκλησίας μέχρι και της σήμερον.
Μεταξύ των προσπαθειών τούτων, ιδιαιτέραν θέσιν κατέχει η ερμηνευτική απόδοσις των Ψαλμών υπό του Βυζαντινού λογίου μοναχού Ευθυμίου Ζιγαβηνού (τέλη 11ου - αρχαί 12ου αιώνος), την διόρθωσιν της οποίας συνεπλήρωσε και υπεμνημάτισεν ο θεοφόρος Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης (τέλη 18ου - αρχαί 19ου αιώνος), το καύχημα τούτο του παλλαδίου της μοναχικής πολιτείας και ασκήσεως, του Αγιωνύμου Όρους Άθω, ένθα νυχθήμερος αναπέμπεται προσευχή και δέησις, "ψαλμοίς και ύμνοις και ωδαίς πνευματικαίς" υπέρ της σωτηρίας του κόσμου παντός, "υπέρ της άνωθεν ειρήνης και της σωτηρίας των ψυχών ημών και υπέρ της ευσταθείας των αγίων του Θεού Εκκλησιών". [...]

Φιλαδελφείας Μελίτων