Χάρτινος νιώθω τώρα κι εγώ, μακριά απ' όλα κι απ' όλους. Τους συντρόφους, την αμμουδιά και τη θάλασσα. Η θάλασσα είναι πια σαν ζητούμενο. Μια θάλασσα που μου αντιστέκεται και φυλάει τα κλειδιά των ανθρώπων που χάθηκαν στο βυθό. Ναι, μου αντιστέκεται με ατέρμονες μεταμορφώσεις. Την κοιτάζω πίσω απ' τα μεγάλα παράθυρα να φεύγει. Κι εγώ μένω εδώ, με τα λόγια της συγχωρεμένης γιαγιάς μου να μου τρυπούν τα μηλίγγια. Η λογική είναι οδηγός, παιδί μου, φύλακας πιστός, πυξίδα και ναυαγοσώστης. Τώρα μάλιστα. Τότε που έπρεπε, ούτε σαν φύλακας λειτούργησε ούτε σαν ναυαγοσώστης. Τώρα νιώθω σαν να 'μαι όλος από αμμοθάλασσες. Οι απειράριθμοι κόκκοι μου δείχνουν ολόιδιοι και κανείς τους δεν είναι ίδιος με κανέναν άλλον. Οι μνήμες μου αντιστέκονται, αγωνίζομαι να τις ελέγξω και να τις γνωρίσω. Οι εξηγήσεις που έχουν μαζευτεί στο κεφάλι μου συσκοτίζουν το νόημα των πραγμάτων. Το μυαλό μου φουσκωμένο από εικόνες, που τρέχουν να ορθωθούν μπροστά από την ουσία.