"Διά χειρός"· έτσι υπέγραφαν οι παλιότερoι ζωγράφοι όταν τέλειωναν τα έργα τους, αφήνοντας τον πρώτο λόγο στην Τέχνη ή στο Θεό. "Διά χειρός" υπογράφει το στερνό του πίνακα κι ο εικοσιοχτάχρονος Αλέξης Ραζής, πριν παραδοθεί στην καταδίκη μιας βαριάς μελαγχολίας. Ο τίτλος του πίνακα "Επικράνθη" και συμβολικά η τελευταία του λέξη πριν την οδυνηρή σιωπή. Όμως τα έργα του παραμένουν και ιστορούν τη ζωή του, τα εμπόδια της ψυχής του και την εποχή του, εποχή της μεταπολίτευσης· και μαζί τις ιδέες και τις προσπάθειες κάποιων νέων ανθρώπων που θέλησαν ν' αλλάξουν τη μοίρα αυτού του τόπου αλλά δεν τα κατάφεραν. Ένας ζωγράφος, ένα έργο, μια εποχή. Και τούτο δω το βιβλίο που προσπαθεί να ιστορήσει εκείνο το βουητό, το σάλαγο, το όνειρο, το μάταιο ηχοκόπημα... Αν ήταν μάταιο ή αν ήταν κάτι περισσότερο.