(Δείγμα γραφής:)

ΞΕΚΟΥΡΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΦΙΑΛΤΗ

Πρέπει, κάποια στιγμή,
το κακό να ξορκίσεις.
Το κακό,
που για καλημέρα σ' αγκαλιάζει.
Και ειρωνικά χαμογελάει,
όταν στην λήθης
τον ύπνο βουλιάζεις.
Ειδάλλως θα πεθάνεις στην ομίχλη.
Σε εκείνη την ανέντιμη
πρόστυχη ομίχλη.
Από κάθε δικαιοδοσίας σου,
τα όρια παραπέρα.
Ίσως η μόνη, σιωπηλή σου νίκη.
Πάνω σε κάτι,
το απάτητο και απατηλό.
Ξέγνοιαστος,
καθώς σβήνεις τσιγαρόγοπες,
αφού λαίμαργα ρούφηξες,
όλο τον αισιόδοξο αέρα,
που υποκατάστατα προσφέρουν απλόχερα.
Και ένα βλάσφημο χαμόγελο,
ταιριαστά ζωγραφισμένο,
με μεϊκάπ στα χείλη.
Κόβει βόλτες,
ώσπου να αδειάζεις,
ολημερίς αδυναμίες οι ίδιες.
Μαστίγιο τιμωρίας
γίνεται το κουράγιο
όταν άνεμοι φωτιάς
διασχίζουν
Την τρυφερή επιδερμίδα.
Χωρίς άδεια εισόδου.
Χωρίς οίκτο.
Παρέα με μια μοναξιά
Ανθυγιεινή.
Με μια θανατηφόρα ηρεμία.
Με επισκέπτη σου
μοναδικό
την ίδια πάντα σκέψη.
Νύχτες και νύχτες τώρα.
Μέσα στην αλλαγή των
Φεγγαριών.
Βουτώντας από άπειρα βάθη,
Σε απύθμενα αδιέξοδα.
Με λίγη μάλλον ταλαιπωρία.
Αλλά και εγωισμό
εμφανώς περισσότερο.
Αφού ο χρόνος όσο τρέχει,
η άμμος αδειάζει απ' την κλεψύθρα,
και το παράπονό μας χάνεται...
και πνίγεται με αλαλαγμούς,
σ' ένα κόσμο κενό.
Ίσως τώρα να πρέπει...
να πούμε καληνύχτα.