"Τι εννοείς και πολύ ασήμι;" γρύλισε ο δίμετρος. "Τα βικτορίνια είναι χρυσαφένια".
"Και ποιος νοιάζεται πια για ψίχουλα", του αντιγύρισε θρασύτατα το θρακιώτικο ψαχτήρι.
"Δηλαδή", παρενέβη, δίκην πυροσβέστη, ο προφέσορας, "κι αν καλά κατάλαβα, εδώ δε μιλάμε πλέον για τις λίρες του αντάρτη, αλλά..."
"Μυκηναϊκό τάφο... θολωτό και ασύλητο!" του διευκρίνισε όλος καμάρι ο Θρακιώτης.
"Άκου!" βρυχήθηκε ξανά ο δίμετρος. Έδειξε με το κεφάλι του τον προφέσορα. "Αυτός κι εγώ, δεν κατεβαίνουμε κει κάτω. Τούτη η λοφοπλαγιά είναι στοιχειωμένη και δεν ενοχλούμε τον ύπνο των πνευμάτων. Τελεία και παύλα!"
"Πρόβλημά σας", τον έκοψε με απρόσμενο θάρρος ο Θρακιώτης. "Εμείς οι τρεις προχωράμε! Ασύλληπτα πλούτη μας περιμένουν και δεν μένει παρά να απλώσουμε πάνω τους τα χέρια μας".
Τα άπλωσαν! Δεύτερο στη σειρά λάθος...