Όλα γυρνούσαν στο μυαλό του, ξανά και ξανά.
Δεν μπορούσε να ξεχάσει...
Πώς άλλωστε να ξεχάσεις την ίδια σου τη ζωή;
Πώς μπορείς να σβήσεις τόσες στιγμές και τόσα αισθήματα που χαράχτηκαν βαθιά μέσα στην ψυχή σου;
Εικόνες... λόγια... στιγμές... συναισθήματα... όλα ήταν εκεί... στο μυαλό και στην καρδιά του.
Και τα έγραφε όλα...
Από φόβο μήπως με το πέρασμα του χρόνου ξεχαστεί κάτι; Από ανάγκη να τα πει κάπου... να τα βγάλει από μέσα του;
Μήπως για ν' απαλύνει λίγο τον πόνο, που του προκαλούσε η έλλειψή της;
Ή μήπως γιατί βαθειά μέσα του ήλπιζε ότι ίσως βρεθεί κάποια στιγμή ο τρόπος να τον ακούσει και να ξαναγυρίσει κοντά του;
Ούτε ο ίδιος δεν ήξερε το γιατί...
Ήξερε μόνο, ότι ήθελε να γράφει για εκείνη, κάθε στιγμή που μια εικόνα, ένα τραγούδι ή ένα τυχαίο γεγονός, τον γυρνούσε ξανά κοντά της...