Έχοντας κατά νου αυτό, έβγαλα την άσπρη ποδιά μου, λιποτάκτησα, πλήρως και κυριολεκτικώς, από τα νοσοκομεία όπου πέρασα τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια, για να εξερευνήσω τη ζωή των ασθενών μου ενόσω ζουν στον πραγματικό κόσμο, νιώθοντας εν μέρει σαν φυσιοδίφης που εξετάζει σπάνιες μορφές ζωής και εν μέρει σαν ανθρωπολόγος, σαν ένας νευροανθρωπολόγος στο πεδίο της έρευνας - πάνω απ' όλα όμως σαν γιατρός που τον καλούν εδώ κι εκεί να κάνει κατ' οίκον επισκέψεις, κατ' οίκον επισκέψεις στα έσχατα σύνορα της ανθρώπινης εμπειρίας.
Πρόκειται λοιπόν για ιστορίες μεταμόρφωσης, όπως τις θέλησε η νευρολογική τύχη, μεταμόρφωσης όμως σε εναλλακτικές καταστάσεις ύπαρξης, άλλες μορφές ζωής, διαφορετικές, αλλά εξίσου ανθρώπινες.

Ένας ζωγράφος, έπειτα από ατύχημα, χάνει την αντίληψη των χρωμάτων· ένας χειρουργός που υποφέρει από το σύνδρομο Τουρέτ, πάσχει από τικ, εκτός από την ώρα που χειρουργεί· μια αυτιστική γυναίκα, για την οποία ο κόσμος των ανθρώπων είναι ακατανόητος, ειδικεύεται στη μελέτη των ζώων.
Άτομα που πάσχουν από παρόμοιες νευρολογικές δυσλειτουργίες μοιάζουν με ταξιδιώτες που διασχίζουν αχαρτογράφητες ηπείρους. Επτά απ' αυτούς τους ταξιδιώτες παρουσιάζονται στο ανά χείρας βιβλίο. Προκειμένου να τους κατανοήσει, ο συγγραφέας τους συνάντησε και μοιράστηκε, για λίγο, τη ζωή τους.
Οι επτά ιστορίες που αφηγείται φαντάζουν παράδοξες γιατί μας δείχνουν ότι οι νευρολογικές παθήσεις δεν είναι αποκλειστικά ασθένειες - ανοίγουν καινούργιους κόσμους, αλλόκοτους για την κοινή εμπειρία, αλλά όπου φανερώνονται άλλα πλούτη, σε λανθάνουσα μόνο κατάσταση στον φυσιολογικό άνθρωπο.
Ο ζωγράφος που έχει χάσει την αντίληψη των χρωμάτων θα δημιουργήσει έναν μονόχρωμο καλλιτεχνικό κόσμο, με ασυνήθιστη και βαθιά ομορφιά· και η αυτιστική γυναίκα θα συνεχίσει να προσκρούει στα μυστήρια της ανθρώπινης κοινωνίας - νιώθοντας, ωστόσο, όπως μας λέει, «σαν ανθρωπολόγος στον Άρη».