Οι πίνακες ζωντανεύουν στα μάτια της. Τα πουλιά πετούν έξω απ' το πηγάδι και σφηνώνουν μες στην καρδιά της Μυρτώς, σαν ξεθωριασμένες αναμνήσεις που παίρνουν σάρκα και οστά στην κάμαρη του ψυχιατρείου.
Η ανάδυσή της ξεκινά. Δυο διαφορετικοί κόσμοι ενώνονται κι εκείνη πορεύεται προς το φως, έχοντας οδηγό τη ρήση της Αντιγόνης στη ζαλισμένη της ψυχή: Δε γεννήθηκα για να μισώ, αλλά για ν' αγαπώ.