"… Αυτή τη γυναίκα τη γουστάρει. Τη λαχταράει όπως ο ισοβίτης τη λευτεριά του. Σαν το ναυάγιο που έχει μήνες να δει άνθρωπο. Διψάει για κείνη κι έχει το στόμα κατάστεγνο. Όμως το νερό είναι φαρμακωμένο από κείνονε τον ίδιο. Με την περιφρόνηση που του τραβάει η ΄Ολγα του 'χει κάνει τις μέρες άδειες, στεγνές σαν την έρημο και τις νύχτες μούσκεμα στον ιδρώτα. Τη φαντάζεται να γδύνεται και να ξαπλώνει μονάχη στο διπλό της κρεβάτι κι ο νους του ξεφεύγει. Αμολιέται σε σοκάκια σκοτεινά απ' όπου δυσκολεύεται να ξαναβγεί.
Τη σκέφτεται να μιλάει με άλλους, να χαρίζει το χαμόγελό της σε όλους και να γυρεύει να τηνε ξεριζώσει. Είναι πρόθυμος να καθαρίσει οποιονεδήποτε φοράει παντελόνια και μιλάει μαζί της. Ζει ένα μαρτύριο κι αυτό πρέπει να τελειώνει. Δεν πάει άλλο.
Η ώρα πήγε τρεις, πήγε τέσσερις κι ο ύπνος δεν τον έβρισκε. Άξαφνα απ' το μυαλό του πέρασε μια σκέψη αλλά την έδιωξε. Εκείνη ξαναγύρισε. Πήγε και στρώθηκε στο νου του σαν την προξενήτρα και το 'βαλε αμέτη μουχαμέτη να τον κάνει να χωνέψει πως είναι η μοναδική λύση κι άλλη δεν υπάρχει."