Ακροβατώντας ανάμεσα στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, αναπλάθοντας μύθους,
ανασκαλεύοντας μνήμες, πατέρας και κόρη ανταλλάσσουν ελπίδες, φόβους, σκέψεις και πόθους που δεν χάνονται στην λήθη, αλλά περνάνε από γενιά σε γενιά. Οι αφηγήσεις μετεξελίσσονται σε στίχους, συνδιαλέγονται και διανοίγουν τα δικά τους άγνωστα μονοπάτια, που άλλοτε χωρίζονται, άλλοτε διατρέχουν παράλληλα τους φοβερούς τούτους καιρούς, όπου όμως "κάθε στιγμή του χρόνου αποτελεί την στενή πύλη μέσα απ' την οποία μπορεί να διέλθει ο Μεσσίας", και άλλοτε διασταυρώνονται. Ο προορισμός όμως παραμένει κοινός: η Ουτοπία.