Το "Ελληνικό Ταξίδι" διαβάστηκε πολύ στα σκοτεινά χρόνια της Κατοχής. Ίσως γιατί ο κόσμος που περιγράφει -μια γελαστή, ειδυλλιακή και συγκινητικά πρωτόγονη Ελλάδα- βρισκόταν πια στο τέλος του. Γράφτηκε από ένα ζευγάρι καλλιεργημένων κι ευαίσθητων Αμερικανών, που προσπάθησαν να μεταδώσουν τη γαλήνη της Ολυμπίας, το ιερό δέος των Δελφών, τις φευγαλέες εικόνες της αρχαίας ιστορίας, αλλά και τα διασκεδαστικά σκίτσα της σύγχρονης ζωής. Γι' αυτούς, τα αρχαία ερείπια ζουν τόσο έντονα όσο το βοσκόπουλο που μόλις γλίτωσε την κατσίκα του από το τρένο. Είναι κι αυτό ένα από τα προτερήματα του βιβλίου που διόλου δεν τα θάμπωσε ο χρόνος. Μέσα από τις σελίδες του, η Ελλάδα αναπηδά σε ό,τι έχει αιώνιο: τη φύση, την ιστορία, το φιλόξενο χαμόγελο των ανθρώπων.