Η ελληνική οικονομία αγναντεύει το 1992 και το 2000, με καταθλιπτικό ύψος και απαισιόδοξα χαμόγελα. Το γεγονός και μόνο, ότι, την περίοδο 1980-88 η μέση ετήσια αύξηση του ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν) της Ελλάδος ήταν μόλις 0,9% και για πρώτη φορά την διετία 1987-89 το συνολικό δημόσιο χρέος της χώρας υπερβαίνει το ύψος του ΑΕΠ, αποκαλύπτει με τον πιο έκδηλο τρόπο τις χαμένες ελπίδες και τις παρωχημένες δοξασίες μιας οικονομικής πολιτικής, που υιοθετήθηκε στο όραμα ενός ανεγκέφαλου κρατικού επεκτατισμού. Τα κυριότερα ερωτήματα, που μας απασχολούν στις σελίδες του βιβλίου τούτου, είναι: 1) Ποιοι παράγοντες προκαλούν την αποσταθεροποίηση και τον στασιμοπληθωρισμό της εθνικής μας οικονομίας μετά το 1980; 2) Γιατί η κυβερνητική οικονομική πολιτική είναι ανήμπορη να αναχαιτήσει την ανοδική τάση των δημοσίων ελλειμμάτων και ποίες οι αρνητικές επιπτώσεις τους στην εξέλιξη των μεγεθών της οικονομίας του τόπου; 3) Γιατί το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδος αναζητεί τις ρίζες του, στην καχεξία των κοινωνικών μας θεσμών; και 4) Ποία η στρατηγική και ποίοι οι στόχοι της γενικής οικονομικής πολιτικής, που απαιτούνται ώστε η ελληνική οικονομία να μπει με σιγουριά και βεβαιότητα στο δρόμο της ανάπτυξης και της ευημερίας; Εάν δεν επουλωθούν οι πληγές του θεσμικού πλαισίου της ελληνικής οικονομίας και κυρίως του εκπαιδευτικού μας συστήματος, είναι άσκοπο να γίνεται λόγος για μέτρα πολιτικής μείωσης των κρατικών ελλειμμάτων και γενικά μεγαλεπήβολα προγράμματα σταθεροποιητικής και αναπτυξιακής πολιτικής. Οι φιλόδοξοι στόχοι της οποιαδήποτε αναπτυξιακής πολιτικής, θα παραμείνουν απλές σκέψεις διατυπωμένες στις σελίδες κάποιου τόμου, στιβαγμένου στο ράφι κάποιας βιβλιοθήκης, εάν η ασυνειδησία και η προχειρότητα συνεχίσουν να διακατέχουν την συμπεριφορά των παραγόντων, που επηρεάζουν άμεσα ή έμμεσα την (μικρο)μακροοικονομική πολιτική της χώρας.