Στόχος της παρούσας μελέτης είναι η εμβάθυνση στην ελληνική εμπειρία με το Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα, μέσω της εξέτασης του ιστορικού του σχετικού δημόσιου διαλόγου και της πρόσφατης εφαρμογής του μέτρου, αλλά και της σύγκρισης με την αντίστοιχη εμπειρία των χωρών της νότιας Ευρώπης. Ενώ το ρητορικό ή, στην καλύτερη περίπτωση, αποσπασματικό ενδιαφέρον για το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα κυρίαρχων πολιτικών και κοινωνικών φορέων εξηγεί τη μακροχρόνια αδράνεια σε σχέση με τη θεσμοθέτηση του μέτρου στη χώρα μας, η πρόσφατη απόφαση για τη θέσπισή του συναρτάται με τις δραματικές επιπτώσεις της κρίσης και των μέτρων λιτότητας. Τέλος, η πιλοτική εφαρμογή του αποκαλύπτει αδυναμίες που συνάδουν με τον συχνά "αυτοσχεδιαστικό" τρόπο με τον οποίο χαράσσεται η κοινωνική πολιτική στην Ελλάδα, αλλά και ότι το μέτρο αποτέλεσε μια ευκαιρία προσέγγισης πληθυσμιακών ομάδων δίχως πρότερη πρόσβαση σε κοινωνικές υπηρεσίες.