Ακούω τις φωνές των γειτόνων και γνωρίζω τις κινήσεις τους χωρίς να χρειάζεται να βγω έξω στο μπαλκόνι για να τις επιβεβαιώσω. Σκουπίζουν τη βεράντα τους ξανά και ξανά. Βάφουν τον μαντρότοιχό τους. Πλένουν το αυτοκίνητό τους. Κάθονται και παίζουν τάβλι πίσω από τις τριανταφυλλιές του παρτεριού.

Γελούν ή θυμώνουν μεταξύ τους.

Είναι παλιοί γείτονες, βρίσκονται εδώ πριν από τη γέννησή μου. Η φωνή τους διαβεβαιώνει πως ο κόσμος, όπως τον πρωτοψηλάφησα και τον πρωτάκουσα, υπάρχει.

Αλλά για πόσο ακόμα;