Τις δύο τελευταίες δεκαετίες η εκπαίδευση ενηλίκων στην Ελλάδα αναπτύσσεται με αλματώδη βήματα και εξελίσσεται σε εκπαιδευτικό κλάδο με ιδιαίτερες ανάγκες σε στελέχη, υποδομές, εκπαιδευτικό υλικό και κυρίως εκπαιδευτές. Τα προγράμματα εκπαίδευσης ενηλίκων -και ιδιαίτερα τα προγράμματα συνεχιζόμενης κατάρτισης- απορροφούν σημαντικούς εθνικούς και κοινοτικούς πόρους, απασχολούν χιλιάδες εργαζόμενους -στελέχη και εκπαιδευτές- και συμβάλλουν στις προσπάθειες οικονομικού και κοινωνικού εκσυγχρονισμού καθώς και στην αντιμετώπιση της ανεργίας και άλλων οξυμένων προβλημάτων, όπως η φτώχεια και ο κοινωνικός αποκλεισμός.
Είναι σαφές, λοιπόν, ότι διαμορφώνεται και διευρύνεται ένα πεδίο εκπαιδευτικής και ερευνητικής δραστηριότητας που συναρτάται με πανεπιστημιακές σπουδές, με την ανάπτυξη της έρευνας, με προγράμματα εξειδίκευσης εκπαιδευτών, με εκπόνηση κατάλληλων εκπαιδευτικών υλικών, και τελικά με τη συγκρότηση νέων επαγγελμάτων: του εκπαιδευτή ενηλίκων και του εμπειρογνώμονα εκπαιδευτικών προγραμμάτων, του αξιολογητή, καθώς και του εξειδικευμένου ερευνητή στο πεδίο αυτό.