Ίσως ο κόσμος να είναι ένα όνειρο. Μια σκέψη ή μια φα­ντασία. Μπορεί και μια τρέλα. ΄Η απλώς αυτό που βλέπουμε. Ίσως να είναι οι άτακτες λέξεις στο μυαλό ενός άντρα καταδικασμένου να ζει την ίδια του τη ζωή, η επιθυμία μιας γυναίκας για την ώρα της κηδείας της, η κραυγή ενός απελευθερωμένου αρνιού. Ίσως η όψη του να αντικατοπτρίζεται στο μέταλλο μιας φαλτσέτας, στα ωχρά στολίδια ενός παλαιοπωλείου ή πάνω σε ένα γυαλιστερό φλασκί. Ένας κόσμος ζωντανών που δεν θυμούνται ότι ζουν και νεκρών που δεν θυμούνται ότι έχουν πεθάνει, σαν να τους μπερδεύει η κοινή τους ανάγκη για έναν καφέ, ένα τσιγάρο, μια φιλική συνομιλία, ένα ταξίδι με αυτοκίνητο, ένα κατοικίδιο, ένα φθινοπωρινό αεράκι. Είκοσι ένα διηγήματα που μιλούν για όλα αυτά ή μάλλον είκοσι ένα φύλλα πορείας για προορισμούς γνωστούς αλλά και αχαρτογράφητους στο χάρτη της ζωής, όπου το φα­νταστικό υπονομεύει την πραγματικότητα.