Το "Είναι και Λόγος" έχει αντικείμενο την παλινόρθωση της έκπτωτης από την νεωτερικότητα οντολογίας μέσω της αποκατάστασης της κλασικής ελληνικής φιλοσοφίας, των τιτανομάχων ιδίως περί της ουσίας Παρμενίδου, Πλάτωνος και Αριστοτέλους, αλλά και της ανάδειξης επίσης της σημειολογικής και εννοιολογικής μοναδικότητος της οικουμενικής ελληνικής γλώσσας. Η κλασική ευρωπαϊκή φιλοσοφία με τους Descartes, Kant και Heggel κυρίως εξετράπη της πολυφήμου οδού της φέρουσας στην αλήθεια του Είναι, του παρμενιδείου Εόντος εν παν, του ηρακλείτειου "ουκ εμού αλλά του λόγου ακούσαντας ομολογείν ότι σοφόν εστι εν πάντα είναι", του Πλάτωνος Αγαθόν, του Αριστοτέλους Υποκείμενον αλλά και του ευαγγελικού "εν αρχή ην ο λόγος". Στην θέση του Είναι τοποθετήθηκε το ον, το καρτεσιανό γνωστικό cogito, το καντιανό κατηγορικό χρέος και το εγελιανό απόλυτο πνεύμα. Ένα υποκειμενικόν υποκείμενο, το οποίο παραπέμπει, ούτως ή άλλως, στον Θεό. Η σύγχρονη φιλοσοφία θα θελήσει με τον Heidegger πρωτίστως να "καταστρέψει", όπως λέγει, κατά τρόπον φιλοσοφικώς αδόκιμο, την "φυσική", καθώς την χαρακτηρίζει αυτήν οντολογία, και εν πολλοίς θεολογική ή θεολογίζουσα, με την, ιδίας εμπνεύσεως, θεμελιακή αποκαλουμένην οντολογία, της οποίας η πρωτοτυπία έγκειται κυρίως στην σύνδεση, όπως ενδείκνειται και από τον τίτλο του βασικού του έργου Sein und Zeit, του Είναι με τον χρόνο αλλά και το φιλοσοφοειδές πλάσμα ενός Dasein, το οποίο, αυτό, φαίνεται να απηχεί, τρόπον τινά, εκτός των άλλων, και το Αριστοτέλους "εκείνινον". Το εγχείρημα διασώσεως του Είναι από τον Heidegger με την διασύνδεσή του με τον χρόνο κρίνεται αδόκιμο. Υποστηρίζεται, αντιθέτως εδώ, ότι το ανάδελφο Είναι έχει μοναδικό ομόλογο τον Λόγο, ο οποίος, ως παράγωγο του "λέγω" της αρχικής, εκτός των άλλων, πρωτεύουσας σημασίας "πλαγιάζω ερωτικώς", συνάπτεται στον Έρωτα, πρωταρχική ακριβώς γλώσσα και παγκόσμια αρχή έλξεως, αποδιδόμενος εντελεχώς κι εντελεχειακώς με το Αριστοτέλους αντικειμενικόν "Υποκείμενον" ή άλλως πως με "το τι ην είναι".