Γιατί λοιπόν είμαστε -έπρεπε να είμαστε- με τους Αμερικανούς, που δέχθηκαν τη θεοκρατική βαρβαρότητα του Μπιν Λάντεν; Για τον ίδιο λόγο που έπρεπε να είμαστε με τους Παλαιστίνιους όταν ισοπεδωνόταν η Τζενίν, για τον ίδιο λόγο που έπρεπε να είμαστε με τους Ισραηλινούς όταν ένας καμικάζι ανατιναζόταν σ' ένα σχολικό λεωφορείο. Για να θυμηθούμε τον Διογένη τον Κυνικό, ο οποίος πριν από 24 αιώνες τολμούσε να διακηρύσσει ότι «είμαι, είμαστε, πολίτες του κόσμου». Εννοώντας προφανώς ότι αυτό που μας καθορίζει, δεν είναι ούτε η καταγωγή ούτε η ένταξη σε κάποια κοινωνική ομάδα, αλλά κυρίως η αποδοχή κάποιων ευρύτερων αξιών, κάποιων καθολικότερων φιλοδοξιών.
Η δαιμονοποίηση της Αμερικής που στηρίζεται στην αποδοχή του θρησκευτικού φονταμενταλισμού, με μέσο την τυφλή βία, όχι μόνο δεν οδηγεί σ' έναν πιο δίκαιο κόσμο, αλλ' αντιθέτως υπονομεύει θεμελιώδεις κατακτήσεις του πολιτισμού μας· ενός πολιτισμού, ας μην το ξεχνάμε, στηριγμένου στην αποδοχή της διαφορετικότητας και όχι της θρησκευτικής ομοιομορφίας. Με πολλά προβλήματα κι αντιφάσεις, είναι αλήθεια, (ιδιαίτερα όταν την ιστορία τη διαμορφώνει μια ηγεσία, όπως αυτή του σημερινού Αμερικανού προέδρου, που κάνει ό,τι περνά από το χέρι της για να υπονομεύσει την αμερικανική φιλελεύθερη παράδοση καταπατώντας στοιχειώδη δικαιώματα κρατουμένων ή προσπαθώντας να περιορίσει ακόμα και την ελευθερία του τύπου) που όμως μπορούν ν' αντιμετωπιστούν και να ξεπεραστούν μόνο αν είμαστε στηριγμένοι στις αξίες του ορθολογισμού και της νεωτερικότητας, κι όχι επενδύοντας στον σκοταδισμό και στον φανατισμό.
Από την εισαγωγή του Σήφη Πολυμίλη