[...] Η τέχνη δεν είναι περιττή πολυτέλεια. Σ' αυτήν ενσαρκώνονται τα χαρακτηριστικά των πολιτισμών. Είναι ένα μέσο έκφρασης. Για καιρό η τέχνη υπηρέτησε άλλους σκοπούς απομακρυσμένη από τον πραγματικό της ρόλο. Εξέφρασε το άγχος των σκέψεων του πρωτόγονου ανθρώπου, τη δύναμη των ακατανόητων και ανεξέλεγκτων δυνάμεων της φύσης, την ελπίδα στο Θεό, την εξουσία του βασιλιά. Σε όλες τις περιπτώσεις, εμφανίζεται ως ενσάρκωση και έξαρση των ανώτερων αισθημάτων, ως επικράτηση του πνευματικού στοιχείου έναντι του υλικού. Στον πολιτισμό μας και ειδικότερα στην εποχή μας, η τέχνη έγινε αυτοσκοπός, σχεδόν θρησκεία. Μολονότι η ομορφιά δεν είναι ίσως ο τελικός σκοπός, αφού γνωρίζουμε τώρα ότι, σε πολλές περιπτώσεις, η τέχνη βρίσκει τη δικαίωσή της ακόμη και στην ασχήμια. [...]