Εγώ, η άνθρωπος. Τρεις συνηθισμένες λέξεις σε ένα συγκλονιστικό συνδυασμό που αποκαλύπτει τις "έμφυλες αναζητήσεις" στην ποίηση της Ζωής Καρέλλη - δικές της και δικές μου. Έμφυλες αναζητήσεις που αναπτύσσονται σε μια ποικιλία συνδυασμών, ξεκινώντας με έναν "αρσενικό εαυτό", ένα "δισυπόστατο" σώμα, αναρίθμητες "θηλυκές" λέξεις, πολλά "γυναικεία" πρόσωπα/προσωπεία, και μία "άνθρωπο" που διεκδικεί το δικαίωμα να εκπροσωπεί την ανθρωπότητα ως γυναίκα. Ποια είναι λοιπόν η καινούρια ιστορία που προσπαθεί να μας πει "η άνθρωπος" της Καρέλλη; Ότι χρειαζόμαστε έναν άλλο "λόγο" και ότι αυτός ο λόγος είναι (ίσως) η ποίηση; Όπως αναφέρει και η ίδια, "Στο λόγο τον ποιητικό, που πιστεύω πως μπορεί να είναι ο μόνος ελεύθερος σε χρόνο και χώρο. Στον έρωτα του λόγου που φανερώνεται στην ποίηση, μαρτυρία της μέθεξης στον αγώνα και τη μέθη της ύπαρξης - όχι μόνο χαρά ούτε λύπη - και η οδύνη, ένταση, της ύπαρξής μας είναι. Προσπάθεια αντίληψής της. Πόνος του άρρενος νου και χάρη των αισθήσεων". Στο καρελλικό ποιητικό σύμπαν ο πόνος του άρρενος νου και η χάρη των αισθήσεων εμπλέκονται ασταμάτητα σε μια αγωνιώδη αντιπαλότητα που δεν έχει μόνο έμφυλα χαρακτηριστικά. Αναζητώντας την "εναρμόνισή" της σαν ανθρώπου στο είναι, η Καρέλλη, σε μια ύστατη χειρονομία απέκδυσης τόσο της αρσενικής όσο και της θηλυκής ταυτότητας ως κατηγορίες της ύπαρξης, αποδέχεται τη συνύπαρξη των αντιθέτων αλλά τα ξεπερνά. Η πεποικιλμένη ζωή, δηλαδή ο αρσενικός εαυτός, το δισυπόστατο σώμα, οι θηλυκές λέξεις, τα γυναικεία πρόσωπα/προσωπεία, ακόμα και η άνθρωπος συγχωνεύονται στο ουδέτερο και άφυλο ον το διαφορετικό διφορούμενο αλλά και το μοναχικό και κατάπληκτο - που, ερωτευμένο με το είναι, αρμόζεται στην πλήρη παρουσία, ταύτιση και αρμονία.