Δημοκρατία και δημοσιότητα είναι δύο έννοιες βαθιά και οργανικά αλληλένδετες. Δεν είναι λοιπόν τυχαία η σύζευξη και η συμπόρευση του πρωταρχικού και μεγάλου παραδείγματος της αρχαίας αθηναϊκής δημοκρατίας με τη συστηματική αποτύπωση της δράσης της σε διάφορα γραπτά κείμενα που ανακοινώνονταν στήνονταν σε δημόσιους χώρους, για να διαβασθούν και να τεκμηριώσουν τις αποφάσεις, και μέσα απ' αυτές τη σκέψη και τις μεθόδους της. Οι πολίτες μπορούσαν και, θεωρητικά τουλάχιστον, όφειλαν να γνωρίζουν τί και πώς ενεργεί και οφείλει να λειτουργεί η κοινή πολιτεία τους. Το σκληρό υλικό του μάρμαρου ή απλούστερων κατηγοριών πέτρας έγινε για τους Αθηναίους -όπως βέβαια και γι' άλλους Έλληνες- η πολύτιμα ανθεκτική γραφική ύλη για την πραγματοποίηση αυτού του προγράμματος. Η αθηναϊκή δημοκρατία αντιλαμβανόταν και τον απώτερο πολιτικό-παιδαγωγικό στόχο μιας τέτοιας δημόσιας έκφρασης: όπως π.χ. αναφέρεται επανειλημμένα στα τιμητικά ψηφίσματα των Αθηναίων, η λίθινη αυτή αναγγελία των υπηρεσιών διάφορων προσώπων, συμπολιτών και ξένων, υπολογιζόταν αποτελέσει κίνητρο μίμησης και παραπέρα διασφάλισης των συμφερόντων του αθηναϊκού λαού, του δήμου. Η προβαλλόμενη δημόσια μνήμη της δημοκρατίας ήταν και εχέγγυο της συνέχειάς της. Μιας συνέχειας που γνώρισε βέβαια, καθόλου περίεργο, ποικίλα προβλήματα, εγγενή και εξωγενή, ανατροπές και περιορισμούς συντομότερους ή μακρότερους. Όμως ακριβώς στα κατά κανόνα φθαρμένα γραπτά λίθινα αποτυπώματά της μπορούμε ακόμη ν' αναγνώσουμε πολλές απ' τις δυναμικές γραμμές και τις βασικές αρχές της πρώτης δημοκρατίας της ιστορίας και να συμβιώσουμε κάτι απ' το κλίμα των αγώνων και της αγωνίας των πρωταγωνιστών της.
Οι διαπιστώσεις αυτές, οικειότερες στους ειδικούς αρχαιογνώστες, γέννησαν τη σκέψη αυτής της έκθεσης, ενός ανοίγματος αξιώσεων και προσφοράς παιδείας στο πλατύτερο κοινό, που συχνά υποτιμούμε τη δίψα του για ποιότητα, σε μια πρωτοποριακή συνεργασία ανάμεσα στο επιστημονικό προσωπικό του Επιγραφικού Μουσείου και όσους υπηρετούν το γνωστικό αντικείμενο της Αρχαίας Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. [...]

(από το προλογικό σημείωμα, Μαρία Λαγογιάννη - Γεωργακαράκου, Κώστας Μπουραζέλης)