Στο κείμενο του Jacques Derrida, διαπιστώνεται μια θετικότερη αντιμετώπιση ολόκληρου του έργου του Husserl. Εδώ, συνοψίζονται οι μέχρι τότε αποτιμήσεις του Derrida της χουσερλιανής φαινομενολογίας, αναγνωρίζοντας τις δυσκολίες που αντιμετώπισε ο Husserl οι οποίες ανάγονται στην υπερβατολογική υποκειμενικότητα. Το κείμενο διαρθρώνεται γύρω από την προϊστορία της φαινομενολογίας, την εποχή και τη στατική συγκρότηση και τη γενετική φαινομενολογία. Ο Derrida ξετυλίγει τη διαδρομή της χουσερλιανής φαινομενολογίας στο πλαίσιο των θεωριών που αντιμετώπισε ο Husserl, από τον θετικισμό του τέλους του 19ου αιώνα που αρχίζει να χάνει το κύρος του έως τον γενετικό ψυχολογισμό, τον ιστορισμό του Dilthey και τον ανθρωπολογισμό, τις οποίες σταδιακά απορρίπτει καταλήγοντας στον σκεπτικισμό. Μελετώντας τη συνάφεια φαινομενολογίας και παραδοσιακής μεταφυσικής, ο Derrida τονίζει το αίτημα του Husserl για μία γνωσιοθεωρητική θεμελίωση της μεταφυσικής, με το πέρασμα από τη δογματική μεταφυσική στην εμμενή φιλοσοφία.