Η Ανατολή είναι ένα γιγάντειο δένδρο με βαθιές ρίζες, χωρίς κλαδιά και φύλλα, ενώ η Δύση είναι ένα δένδρο με πελώρια κλαδιά και πλούσιο φύλλωμα, χωρίς ρίζες, καταδικασμένο να πεθάνει. (Αλληγορία των Λαών της Ανατολής.)
Το Ελληνικό δένδρο: έχει βαθύτατες ρίζες στο χώμα και στους άνυδρους βράχους του Γολγοθά, που ανεβαίνουν οι μυριάδες Προμηθείς φορτωμένοι το Σταυρό τους, προς την κορυφή του μαρτυρίου τους.
Οι χυμοί του, φλεγόμενοι αυλοί, αναβλύζουν από την άπειρη ψυχή του Σύμπαντος και συμπλέκονται με τους αγωγούς που συνδέουν την κοσμική νόηση με εκείνη του Ανθρώπου.
Οι κλάδοι του είναι οι ριζοφόροι βλαστοί του Ανθρώπινου γένους.
Τα φυλλώματά του είναι το πέπλο και το φωτοστέφανό του, ενώ οι καρποί του είναι το τίμημα της υπέρτατης διαχρονικής θυσίας του. Το Ελληνικό πνευματικό δένδρο είναι βαθιά ριζωμένο στο άχρονο και άχωρο Θεϊκό περιβόλι. Αντλεί τους χυμούς του από τους ωκεανούς των Συμπαντικών νόμων και καταυγαζόμενο από το ανέσπερο φως, φωτοδοτεί τον δρόμο του Ανθρώπου. Ταυτοποιεί την Ελληνική Αλήθεια με εκείνη του Σύμπαντος και την καθιστά αιώνια και Οικουμενική, ως την πνευματική πατρίδα όλων των Ανθρώπων.
Οι ρίζες αυτού του Θεϊκού δένδρου, εκ συστήματος κατατρώγονται αναγεννόμενες. Ο κορμός και οι κλάδοι του υλοτομούνται και οι καρποί του λεηλατούνται επί αιώνες, από τη σκοτεινή πλευρά της άγριας Δύσης και τους Βάρβαρους της Ανατολής.
Και το χειρότερο: Η άγρια Δύση προσπαθεί επι αιώνες να απαλλοτριώσει κάθε τι το Ελληνικό και να συσκοτίσει το ανέσπερο φως του. Η βάρβαρη εκδοχή της Ανατολής, καθοδηγούμενη από την δόλια και φθονερή Δύση, αναλαμβάνει πάντα το έργο του Δημίου, ενώ οι ντόποι Ελληνόφωνες φρακοφόροι, όργανα της Εσπερίας, ανοίγουν τις κερκόπορτες για να εισβάλλει ο εχθρός και αποσαθρώνουν τα θεμέλια για να καταρρεύσουν τα τοίχη.
Αυτό γίνεται πάντα. Αλλά πάντα το φως θα σκορπίζει το σκοτάδι. Θα ανατάσσει όλο και μεγαλύτερες συλλογικότητες, θα κάνει όλο και περισσότερο άρρηκτη τη συνέχεια των γενεών και θα αποδυναμώνει τις ελίτ των περιούσεων, ανοίγοντας το δρόμο του Ανθρώπου προς την Ελευθερία.