Θαύμα ο ερχομός σου· Άλλο θαύμα το χάδι σου· Θαύμα το όλον σου. Θαύμα ό,τι αισθάνομαι και δεν ξαίρεις· Όλα θάμματα.

Τώρα σ' αγαπώ πιο πολύ. Μπροστά μου μήτε ο έρωτας τολμά να πει πόσο αγαπά. Δεν τολμά, γιατί στο μέγεθος της αγάπης τον ταπείνωσα.


[...] Όσο για τις "Δύο αγάπης" , πιστεύω ότι είναι ένα βιβλίο σημαντικής λογοτεχνικής αξίας, όπου η ποιητική διάθεση του συγγραφέα, η οποία πολλές μα πάρα πολλές φορές αγγίζει το υπό πεζή τυπογραφική διάταξη ποίημα ή, πιο σωστά, αυτό που αποκαλούμε σήμερα ποιητική πρόζα, δένει αρμονικά με την ανεπιτήδευτη σοφία, ενώ η αθωότητα και η ευαισθησία της παλλόμενης ψυχής, μαζί με την αγνεία, περιορίζουν δραστικά, εν τέλει την σκληρή πραγματικότητα της ζωής. [...]

(Γιώργος Μαρκόπουλος, από το εισαγωγικό σημείωμα του βιβλίου)