Αφήνουμε τη δημοσιά. Μπροστά μας τώρα έχουμε το χωριό. Να και το κυπαρίσσι του σπιτιού μας. Σημαδεύει τον ήλιο, που μόλις σκάει κεφάλι από την πλαγιά. "Καλημέρα σου, ήλιε", λέω μέσα μου και σκιρτώ. Όταν σε λίγο θ' ανέβει ψηλά στον ουρανό, η σκιά του κυπαρισσιού μας θα πέφτει ίσα πάνω στο παραθύρι της κουζίνας. Είκοσι δύο Δεκεμβρίου σήμερα. Χειμερινό ηλιοστάσιο δηλαδή. Κι ωστόσο λες και δρασκελίζουμε το κατώφλι του Μάρτη. Αρχή του χειμώνα, μα οι δρόμοι της άνοιξης είναι ανοιχτοί...
Ο δρόμος της επιστροφής στο χωριό όπου γεννήθηκε γίνεται για τον νεαρό Μελή ένα ταξίδι στον κόσμο των αναμνήσεων. Μέσα στο τρένο που τον μεταφέρει εκεί ζωντανεύουν όλα τα περιστατικά που σημάδεψαν τη ζωή του, από την παιδική του ηλικία μέχρι τη δύσκολη ενηλικίωση. Κοιμάται και στον ύπνο του έρχονται, σε όνειρα και εικόνες αλλεπάλληλες, πρόσωπα που τον συντρόφεψαν και άλλα που η σκληρή ανάγκη τα οδήγησε στην ξενιτιά, φίλοι που χάθηκαν, συγγενείς που τους αποχαιρέτησε δακρυσμένος, ενώ θυμάται ακόμα, ακροβατώντας πάντα ανάμεσα στη νοσταλγία, τη θλίψη και το γέλιο, τα δύσκολα χρόνια της επταετίας των συνταγματαρχών, μια εποχή που άλλαξε την Ελλάδα, χωρίς όμως να μειώσει στο παραμικρό τη μεγαλοψυχία των ανθρώπων της.
Μ' αυτό το βιβλίο του, ο Δημήτρης Μανθόπουλος συντάσσει με ευαισθησία, ανθρωπιά και αισιοδοξία, το συναξάρι μιας άλλης Ελλάδας, απευθυνόμενος τόσο σε νεαρούς όσο και σε ενήλικους αναγνώστες.