Το πρότυπο του συγγραφέα και γιατρού Πασαβέντο είναι ο Ρόμπερτ Βάλζερ, τον οποίο θαυμάζει κυρίως για την επιθυμία του να περνάει απαρατήρητος, για την όμορφα δυστυχισμένη ζωή που έκανε και για την υπέρμετρη αηδία που του προξενούσε η εξουσία και κάθε λογοτεχνικό μεγαλείο. Για τον Πασαβέντο, το να ακολουθήσει τη μοίρα αυτού του συγγραφέα σημαίνει να αποσυρθεί απ' τα εγκόσμια, όπως αποδεικνύει ο γραφικός του χαρακτήρας που γίνεται ολοένα και πιο μικροσκοπικός και τον οδηγεί στην αντικατάσταση της πένας από το μολύβι, αφού νιώθει ότι το μολύβι βρίσκεται πιο κοντά στην εξαφάνιση, στην έκλειψη. Θέλει ν' απομονωθεί, και μια μέρα εξαφανίζεται. Πιστεύει πως θα τον αναζητήσουν, πως θα του συμβεί ό,τι και στην Αγκάθα Κρίστι, όταν την έψαχναν σε όλη την Αγγλία επί έντεκα μέρες και τελικά την εντόπισαν. Αλλά τον δόκτορα Πασαβέντο δεν τον αναζητά κανείς, και σιγά-σιγά συνειδητοποιεί αυτή την απλούστατη αλήθεια: κανείς δεν τον νοιάζεται. Έτσι καταφεύγει στη στρατηγική της παραίτησης: ταξιδεύει στο ελβετικό φρενοκομείο, όπου ο Βάλζερ έζησε τόσα χρόνια απομονωμένος από τον κόσμο, και εξασκείται σε μια πολύ ασυνήθιστη τέχνη, την τέχνη τού να μετατρέπεσαι σε τίποτα.