Η ελληνική μυθολογία με διάφορες παραλλαγές, θεωρεί τον έρωτα ως την κινητήρια δύναμη της κοσμογονίας. Αυτός ώθησε τον Έρεβο και τη Νύκτα να σμίξουν ερωτικά. Από τη συνουσία αυτή γεννήθηκε το Αιθέρας και η Ημέρα, τα στοιχεία του χώρου και του χρόνου, στοιχεία απαραίτητα για να συνεχισθεί το έργο της δημιουργίας. Στα ιστορικά χρόνια ένας από τους πιο σημαντικούς προσωκρατικούς φιλοσόφους, ο Εμπεδοκλής, θεώρησε ως το βασικό αίτιο της δημιουργίας τη φιλότητα και το νείκος, τις δύο μορφές του έρωτα, τη δημιουργική και την καταστροφική. Ο Πλάτων, ο πιο ερωτικός φιλόσοφος, ενδιέτριψε πολύ πάνω σ' αυτό το θέμα. Είδε τον έρωτα ως δαιμονική δύναμη, που οδηγεί τον άνθρωπο δια των πεπραγμένων του προς την αθανασία, που είναι βαθιά ριζωμένη στον καθένα. Την αθανασία αυτή άλλοι, οι πιο πολλοί, την επιτυγχάνουν με τα φυσικά τους τέκνα, άλλοι, οι ολίγοι, με τα έργα του πνεύματος και τις γενναίες πράξεις της ψυχής. Όμως, ο ύψιστος προορισμός του όντως ερωτικού ανθρώπου είναι να του αποκαλυφθεί η απόλυτη ομορφιά, που είναι, όπως λεέι ο Πλάτων, "αιώνια και ούτε γεννιέται ούτε χάνεται, ούτε αυξάνει ούτε ελαττώνεται, ούτε κάποτε είναι ωραία και κάποτε όχι, ούτε από τη μια μεριά είναι ωραία και από την άλλη όχι". Ο δρόμος προς την απόλυτη ομορφιά ξεκινά από τον έρωτα της εξωτερικής ομορφιάς και προχωρεί στον έρωτα της εσωτερικής· ξεκινά από τα ασήμαντα στα σημαντικά. Το καθένα είναι ένας αναβαθμός στην πορεία προς το απόλυτο.
[...]
(απόσπασμα από το βιβλίο)