Στα "δίπολα" του Βασίλη Καρκατσέλη, σε πρώτη επαφή, μας ξαφνιάζει η ωμότητα της υπέρβασης του φωτογραφημένου και οι δυνατότητες, που παρέχουν οι συνδυασμένες εικόνες προς ελεύθερους συνδυασμούς σχέσεων. Και μόνο η αρχική πρόθεση του φωτογράφου για "διερεύνηση του ελάχιστου" διασπά το εξωτερικό κέλυφος της μηχανικής αναπαραγωγής και απομακρύνει, με τον τρόπο που πραγματοποιείται, κάθε συγκινησιακή ανάγνωση. [...]
Η επιλογή του φωτογράφου, να χωρέσει στα έργα του μόνον την καθολική απουσία της ανθρώπινης ύπαρξης, με εξαίρεση το έργο όπου διακρίνεται ο δημιουργός σαν αντανάκλαση σε κάποια μεταλλική επιφάνεια την ώρα που εργάζεται, αισθάνομαι ότι θίγει το ύψιστο πρόβλημα της εποχής μας, στην καλύτερη περίπτωση, σε υλικά προς ανακύκλωση.
Είναι η απόλυτη εκπροσώπηση της επιλεγμένης μοναξιάς του ανθρώπου. [...]

(από τον πρόλογο, Δ. Φλώρος)