Η ψυχιατρική επιστήμη, στην πορεία της εξέλιξής της, απεγκλωβίστηκε από το άσυλο και το ψυχιατρικό νοσοκομείο, αποκαθιστώντας την επαφή της με το σώμα της Ιατρικής. Στο σημείο αυτό αναγνώρισε τις ανάγκες του "καθημερινού" ανθρώπου, του θεωρούμενου ως "υγιούς" ή σωματικά ασθενούς, αλλά και του θεράποντος ιατρού και νοσηλευτικού προσωπικού. Έτσι γεννήθηκε ένας νέος κλάδος, που έγινε γνωστός ως Διασυνδετική Ψυχιατρική. Γνωστή στα περισσότερα νοσοκομεία της χώρας εδώ και αρκετά χρόνια, η νέα αυτή ειδικότητα δεν είχε αποτυπωθεί επαρκώς μέχρι σήμερα στην ελληνόφωνη βιβλιογραφία, ώστε να προσφέρεται μια ενιαία βάση για την κλινική της εφαρμογή. Συνειδητοποιώντας το κενό αυτό, οι Λ. Λύκουρας, Κ. Σολδάτος και Γ. Ζέρβας προσκάλεσαν δεκάδες διακεκριμένους ψυχιάτρους του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά και των γενικών νοσοκομείων της Αττικής, με ειδική κλινική εμπειρία στη Διασυνδετική Ψυχιατρική και σε ειδικά θέματα, να καταθέσουν τις απόψεις τους. Προέκυψε έτσι μια αξιόλογη συλλογή σύγχρονων, τεκμηριωμένων και χρήσιμων κειμένων, που κάτω από τον τίτλο Διασυνδετική Ψυχιατρική κυκλοφορεί από τις Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ.

Ιδιαίτερη επιμέλεια έχει αφιερωθεί στη διάρθρωση της ύλης, που είναι οργανωμένη σε πέντε μέρη. Το πρώτο απ' αυτά εξετάζει τις σχέσεις του νέου κλάδου με τα ιστορικά και ιδεολογικά ρεύματα της Ψυχοσωματικής και Βιοψυχοκοινωνικής Ιατρικής, αλλά και τα πρότυπα λειτουργίας μιας σύγχρονης υπηρεσίας στο γενικό νοσοκομείο. Στο δεύτερο αναλύονται τα κύρια αιτήματα που θα αντιμετωπίσει ο ψυχίατρος από ιατρούς άλλων ειδικοτήτων. Οι πληθυσμοί ασθενών με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά περιγράφονται στο τρίτο μέρος, ενώ το τέταρτο καταγράφει τα ειδικά ψυχολογικά προβλήματα που εμφανίζονται σε ασθενείς των επιμέρους ιατρικών ειδικοτήτων. Τέλος, το πέμπτο μέρος επικεντρώνει στο πλέον πρακτικό μέρος των παρεμβάσεων του ψυχίατρου στο γενικό νοσοκομείο, στις σχέσεις ιατρού-ασθενούς, αλλά και στην προσωπική επιβάρυνση του ιατρονοσηλευτικού προσωπικού, στις μεταξύ τους σχέσεις και στην επαγγελματική εξουθένωση. Δυο ειδικά κεφάλαια περιγράφουν ψυχολογικές μεθόδους στήριξης και ψυχοφαρμακολογικές γνώσεις απαραίτητες στο γενικό νοσοκομείο. Το βιβλίο ολοκληρώνεται με αναφορές στις λειτουργίες και παρεμβάσεις της κοινωνικής υπηρεσίας και σε νομικά και ηθικά ζητήματα.

Αποτυπώνοντας τη σύγχρονη διεθνή γνώση της Διασυνδετικής Ψυχιατρικής, αλλά και την τρέχουσα ελληνική εμπειρία, το βιβλίο αυτό θα αποδειχθεί ιδιαίτερα χρήσιμο όχι μόνο σε ψυχιάτρους και ψυχολόγους, αλλά και σε ιατρούς κάθε ειδικότητας, σε επαγγελματίες της υγείας, σε ειδικευόμενους ιατρούς και εκπαιδευόμενους ψυχιάτρους, συμβάλλοντας στην εμπέδωση ενός βιοψυχοκοινωνικού τρόπου θεώρησης της νόσου.