Ο ένας δρόμος ήταν να μείνουν και να συλληφθούν, οπότε τους περίμεναν το εκτελεστικό απόσπασμα ή στην καλύτερη περίπτωση οι πολύχρονες εξορίες και φυλακίσεις. Ο άλλος δρόμος, ήταν ο δρόμος του αντάρτη. Όχι πως αυτός ο δρόμος τους εξασφάλιζε τη ζωή, ήταν όμως ο μοναδικός δρόμος που ταίριαζε στην αξιοπρέπεια και την παλικαριά τους, στη γενναιότητα της ψυχής τους. Δεν ήθελαν να πέσουν "αμαχητί". Δεν ήθελαν να δώσουν στους ταξικούς αντιπάλους την ευκαιρία να ξεμπερδέψουν μαζί τους με μία μόνο τουφεκιά (στο εκτελεστικό απόσπασμα), ούτε και ήθελαν να σαπίζουν στα μουχλιασμένα μπουντρούμια μιας φυλακής, υφιστάμενοι μύριους εξευτελισμούς και αποτρόπαια βασανιστήρια. Διάλεξαν τον τιμημένο δρόμο του αγώνα, της μάχης. Κι είναι, γι' αυτό το λόγο, ανυπέρβλητο από ηθική άποψη το παράδειγμά τους και η στάση ζωής που κληροδότησαν.