[...] Η δημιουργία του κόσμου των λέξεων για τον ποιητή είναι μια προσπάθεια επικοινωνίας με τον ίδιο τον εαυτό του και δευτερευόντως με τον αναγνώστη.

Αυτή όμως η προσπάθεια επικοινωνίας με τον εαυτό του μέσω των λέξεων, προϋποθέτει την απελευθέρωση της γλώσσας από τη λογική, χρησιμοθηρική της λειτουργία και την αναγωγή της σε όχημα υπέρβασης, καθώς οι λέξεις έχουν τη δική τους ενέργεια και ώθηση.

Η Ποίηση είναι για μένα ταυτόχρονα Επίκληση, Εξορκισμός, Προφητεία. Η Ποίηση είναι πιστεύω πάντα καταφατική, ακόμη και όταν είναι απελπισμένη, καθώς το γεγονός της γραφής αποτελεί από μόνο του κατάφαση.

Οι αληθινοί ποιητές είναι πάντα προφητικοί. Οι αληθινοί ποιητές εμπειρώνται στο πετσί τους τα μελλοντικά δεινά ολόκληρης της ανθρωπότητας. Ο Όμηρος είναι προφήτης, το ίδιο και οι Shelley, Blake, Whitman, Hoelderin, Novalis, Mayakovsky, Baudelaire, Rimbaud.

Ο αληθινός ποιητής εξασκεί τα δύο εργαλεία του, την Ευαισθησία και τη Φαντασία, όσο καλύτερα μπορεί, έως ότου τα τελειοποιήσει σαν ένα καλοτανυσμένο δοξάρι μέσω του οποίου θα συνθέσει τα ποιήματά του.

(από το προοίμιο του συγγραφέα)