Η τοποθέτηση στο πεδίο της ψυχανάλυσης, δηλαδή η αναγνώριση του ασυνειδήτου και η παραδοχή των επιπτώσεών του, συνεπάγεται παράλληλα την αναγνώριση της ευρύτητας του πεδίου έρευνας της ψυχανάλυσης. Η "Ψυχανάλυση", έτσι όπως ορίσθηκε από τον Φρόυντ, δεν περιορίζεται στο πεδίο της όποιας αμιγούς τυπικής κλινικής άσκησης. Στοχεύει το Άγνωστο, το Άλλο, όπου αυτό βρίσκεται τόσο στο ατομικό όσο και στο συλλογικό επίπεδο, στα συμπτώματα της παθολογίας αλλά και σε κάθε ανθρώπινο έργο. Η έρευνα στο πεδίο της ψυχανάλυσης δεν δεσμεύεται μόνο από την ευρύτητα του πεδίου, αλλά και από την κατάργηση της άποψης περί στεγανών διαχωριστικών γραμμών μεταξύ των διαφόρων επιστημονικών πεδίων. Επομένως, σήμερα, στην εποχή της "αποκτηματολόγησης της γνώσης", είναι πλέον από σαφές ότι η πρόταση του Φρόυντ σχετικά με την αναγκαιότητα μιας εξαιρετικά ευρείας μόρφωσης του ψυχαναλυτή, που περιλάμβανε "... τις θεωρητικές επιστήμες, την ψυχολογία, την ιστορία, την ανατομία, τη βιολογία και την ιστορία της εξέλιξης", δεν ήταν απλώς ένα ιδεώδες του ιδρυτή της ψυχανάλυσης, δεν είναι μόνο γενικά μια καθιερωμένη πρακτική στο πεδίο της επιστήμης, αλλά και μια επιστημολογική αναγκαιότητα. Τα κείμενα αυτού του τόμου επιχειρούν αναγνωστικές διαδρομές, στοχεύοντας το Άγνωστο κειμένων, θεσμών και υποκειμένων.