ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΩΙ ΓΕΜΙΣΑΝ
τα μετεκλογικά μου ρουθούνια μοναξιά και σαπίλα.
Χαζεύω τις μύγες πώς χορεύουν μανιασμένα
πάνω από το πτώμα της πόλης. Όλοι επιστρέφουν στις δουλειές του
σαν να μην έγινε τίποτα. Ραδιοφωνικά σποτ, αφισοκολλήσεις, συσσίτια, άδεια μπουκάλια μπύρας, ηλεκτροκύματα, καρδιογραφήματα,
αναμονή (λεωφορείου ή/και αλλαγής). Είναι πια μεσημέρι
και τα ιδρωμένα πεζοδρόμια της πόλης
μπερδεύονται σαν τσιμεντένιες φλέβες στο σώμα μου.
Πορείες προς το πουθενά και προς το παντού.
Ένα "σ' αγαπώ" και ένα "δε θα περάσει"
δεν μπορούν, διάολε, να αλλάξουν τούτο το βρωμερό κόσμο;

Στρίβω στη γωνία του δρόμου
και σβήνω στο φως.


Άγγισμα, χάδι, χείλη, φιλί, είναι ποιητικές αισθήσεις που διαγράφονται στις σελίδες ως αίτημα-αντιστάθμισμα/ παρηγορία της απώλειας -πάντα συνώνυμης του πόνου που πέραν των άλλων "στερείται ευκτικής". Ποίηση σύγχρονη, έμπυα, έμπειρη και ορμητική, μια τέχνη πολλαπλών καταγμάτων κι επώδυνων απουσιών. Μια γραφή ανάλογη της εποχής μας που εξακολουθητικά "στάζει αίμα", δίχως να μπορούμε πια να ξεχωρίσουμε ανάμεσα σε ποίηση και πραγματικότητα, "τι χωρά στη σελίδα/ και τι στις φλέβες".