Ο Πάνος Τσίρος στο βιβλίο του "Δεν είναι έτσι;" διηγείται περίεργες ιστορίες, που σταδιακά διαβρώνουν την καθημερινότητα απλών ανθρώπων της διπλανής πόρτας. Ασήμαντες ζωές, πληκτικές ζωές, χωρίς υπερβάσεις, χωρίς ανατροπές - ζουν; πεθαίνουν; δεν ξέρεις. Μέχρι που ένα πρόσωπο από το παρελθόν θα κάνει την εμφάνισή του. Ατημέλητος, ψυχρός, ευαίσθητος, μυστηριώδης, πανικόβλητος. Ανεπαίσθητα στην αρχή, αποφασιστικά προς το τέλος, επιβάλλει την παρουσία του. Υπενθυμίζει την απαίτησή του. Ένας μυστηριώδης επισκέπτης, που η παρουσία του διαπερνά τις ιστορίες διακριτικά, υπαινικτικά, μέχρι που στο τέλος η παράλογη καθημερινότητα γίνεται εφιαλτική και αβίωτη. Και όλα αυτά μέσα από ένα τόνο μινιμαλιστικό, αφαιρετικό, αγχώδη.