Η ελεύθερη μετάφραση της λατινικής λέξης Defunctus όπως την όρισε ο Σοπενχάουερ αποδίδεται ως "ο έχων εξοφλήσει με την αγγαρεία της ζωής".
Ποιος άνθρωπος όμως μπορεί να ισχυριστεί κάτι τέτοιο;
Πόσοι είναι στην ευχάριστη θέση να ομολογήσουν ότι εκπλήρωσαν τους στόχους ή ότι πραγματοποίησαν τα όνειρα τους;
Η απάντηση απλή. Μόνο όσοι δεν έχουν θέσει τέτοιους.
Έτσι και ο ήρωας γνωρίζοντας καλά ότι η ζωή επηρεάζεται άμεσα και στο ακέραιο από τις προτιμήσεις που έχει ή δεν έχει κάποιος βιώνει την κάθε μέρα σαν την τελευταία. Στις πράξεις του η έννοια της ευθύνης, χάνει το νόημα της καθώς η κάθε του απόφαση δεν περιέχει την παραμικρή ρανίδα λογικής. Γίνεται θύτης και θύμα έχοντας παντελή άγνοια οποιασδήποτε συναίσθησης. Έρμαιο των παθών του ξεδιπλώνει τον αμαρτωλό του βίο. Κυνηγημένος από έναν ισχυρό παράγοντα του υποκόσμου και καταζητούμενος από την αστυνομία αποφασίζει να αυτοκτονήσει.
Τι όμως τον οδήγησε μέχρι εκεί;
Μόνος μέσα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο αναπολεί το παρελθόν.
Η αφορμή των δεινών του, ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα η άρνηση της περιστασιακής ερωμένης του να τον βοηθήσει και ο φόνος ενός δεκάχρονου κοριτσιού.
Η αιτία όμως βαθύτερη. Ίσως η έντονη παιδική επιθυμία απόκτησης εκείνου του καταραμένου κουτιού με σοκολάτες ίσως η φοβερή εντύπωση στην θέα του πρώτου ανοιχτού γυναικείου μπούστου.
Δίχως να μπορεί να καταλήξει μεταθέτει την αναζήτηση στην εφηβεία και στους αδιέξοδους έρωτες. Τότε που πουλώντας το κορμί του, ομολογουμένως εκ των υστέρων όχι και τόσο ακριβά, εξασφάλιζε το εύκολο χρήμα και ικανοποιούσε τον άσβεστο πόθο των ακόλαστων απολαύσεων. Στις βρωμερές υπόγειες λέσχες και στις αίθουσες των πολυτελών καζίνο. Στο κορμί της βιασμένης Βέρας. Στην χρόνια χρήση αλκοόλ και στις παραισθήσεις του. Στα πιστεύω και στην πάλη του σε κάποιο σκοτεινό λιθόστρωτο με τον Θεό.
Η περιήγηση όμως στα άδυτα της μνήμης δεν είναι τόσο καταλυτική όσο οι εξελίξεις του παρόντος. Η πρόθεση αυτοχειρίας αναδεικνύεται σε κωμωδία της ύπαρξης. Οι τρομεροί διώκτες αναλαμβάνουν την θέση κομπάρσων και ο πιο μισητός εχθρός αποκαλύπτεται στο είδωλο του καθρέφτη.

Το "Defunctus" είναι μια χυδαία έκφραση της ζωής. Μια ειλικρινής κατάθεση ψυχής του συγγραφέα που δεν έχει αυτοσκοπό να σοκάρει παρά μονάχα να διηγηθεί την ιστορία του. Να μαρτυρήσει την μεφιτική μυρωδιά αυτού του κόσμου μέσα από τα παιδικά, εφηβικά και κατόπιν πρώιμα ανδρικά του μάτια. Να σατιρίσει τις επιλογές και το δικαίωμα επιλόγων. Λες και είναι στα χέρια μας αυτή η δυνατότητα! Να απομυθοποιήσει τον εαυτό του και βουτώντας στους ωκεανούς των σκέψεων να φέρει στην επιφάνεια την θλίψη την οργή και την οιμωγή της καρδιάς του.
Σε αυτή την αυτοβιογραφική ιστορία η προσωπική πραγματικότητα απογυμνώνεται από τις καλολογικές διαστάσεις της. Η περσόνα ήθους φοράει τον κόκκινο μανδύα της, ο ήρωας ασπάζεται τις βουλήσεις της θέλησης και καταδικάζει οποιοδήποτε εγκόσμιο πρέπει.
Το τίποτα και οι πρόσκαιρες απολαύσεις οδηγούν σε ακρότητες. Η γεύση της επίγειας κόλασης μένει νωπή στα χείλη του ακόμα και όταν το τέλος πλησιάζει. Η μάταιη προσμονή της ελπίδας γίνεται κολαστήριο. Η στέρηση της αγάπης δεν ενοχλεί. Ο εξευτελισμός της μοναξιάς μοιάζει με την τελευταία κοιτίδα της υπόστασης.