ΣΙΒΥΛΛΙΚΕΣ ΑΚΡΩΡΕΙΕΣ

Χτύποι ρολογιών
καρφώνουν
σε λιθόστρωτα δρομάκια
λέξεις
ακονισμένες λάμες
ρωγμές στον εφησυχασμό μου

Ξυπνώ
Περιπλανιέμαι
σε αχαρτογράφητα αισθήματα
Χαράζω την ανάσα μου
στις πέτρες
Σκάβω βαθιά
Θάβω ό,τι με κράτησε
μακριά από τον άνεμο
Πετώ
Αετός που ανεμοπορεί
ακουμπώ
πρανάρχαιες σιβυλλικές ακρώρειες

Ψιθυρίζω
Ο εαυτός μου
δεν είναι όλος δικός μου
Θα μοιράσω τα κομμάτια μου
και σ’ άλλους...