Σκηνή σε μεγάλο υψόμετρο. Οροπέδιο ονομαστό. Πηγή, δύο σχηματισμοί λιμνών, εκκλησάκι, καταφύγιο. Μια παρέα Κρητικών 18-25 χρόνων, σε μια γωνιά έχουν ανάψει φωτιά για να ψήσουν κρέας. Κρασί, τσικουδιά, μερικές ντομάτες, λίγο τυρί και ψωμί. Έρχομαι από ορεινό δρόμο "σπαστήρι", βγαίνω από το αυτοκίνητο γιατί με φωνάζουν να πάω κοντά. Κερνούν κρασί και σε λίγο ένας απ' όλους βγάζει το μαντολίνο και αρχίζει να γρατζουνάει τις χορδές. Η μαντινάδα ξεκινάει και τα δίστιχα περνούν από στόμα σε στόμα, αλληλοσυμπληρώνονται μα ποτέ δεν σταματούν. Η ιστορία φτιάχνεται εκείνη την ώρα... αναρωτιέμαι για την έμπνευσή τους, μέχρι που κάποιος με όρεξη για αυτοσαρκασμό αρχίζει να τραγουδάει για τα κάρβουνα που αργούν να γίνουν και τα άψητα κρέατα που περιμένουν. Υποκλίνομαι πεθαίνοντας στα γέλια. Αν η Κρήτη έχει ψυχή, τότε αυτή βρίσκεται δίπλα μου και μου χαμογελά. Το ότι στον 21ο αιώνα μια παρέα πιτσιρικάδων ανεβαίνει στο βουνό για να φάει, να πιει και να τραγουδήσει, ενώ εκατομμύρια άλλοι χαζεύουν στα Internet-καφέ, τότε το πιο αντρικό νησί του πλανήτη δεν έχει να φοβηθεί τίποτε. Υποκλίνομαι για άλλη μια φορά και συνεχίζω για να βρω τα αξιοθέατα, τις διαδρομές, τα μυστικά, να φτιάξω μαζί με όλη την ομάδα "Ανακαλύψτε την Ελλάδα" έναν καλό οδηγό για την Κρήτη. Μένω αξύριστος και φοράω μαύρα πουκάμισα, μιλάω σταθερά και δυνατά και είμαι άντρας. Κρητικός όμως δεν είμαι. Δεν είχα την τύχη να γεννηθώ στην χώρα σας, για τούτο και να με συμπαθάτε!

Γιάννης Ντρενογιάννης, Απρίλιος 2007