Τα διηγήματα και το ποίημα του βιβλίου είναι φρεσκογραμμένα. Ο Ρένος έχει κάνει με το μολύβι, το στυλό, τη γραφομηχανή, 10000 χιλιόμετρα, όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, κι όμως είναι μετρημένα, το τέταρτο της περιμέτρου της γης δηλαδή, 10 ώρες με το τζάμπο από δω στη Νέα Υόρκη, κ' έχει βγάλει καμιά σαρανταριά τόμους λογοτεχνία (πεζά κυρίως), κριτική, σκέψη, δοκίμια, μελέτες φιλολογικές πάνω στον Ηράκλειτο κι άλλα αρχαιοελληνικά κείμενα, μαζί με την εφτάτομη "Ανθολογία νεοελληνικής Ποίησης και Διηγήματος" (κάπου 4000 σελίδες, της αυστηρότερης ως γνωστόν κριτικής επιλογής). Απ' τους νεώτερους τώρα θεωρείται "μοντέρνος", "παράλληλος" καθώς βρίσκουν "του Μπόρχες", μ' όλο που εκείνος είχε τα χρόνια του πατέρα του! Για τους παλιότερους είν' ο κυριότερος εκπρόσωπος της "Γενιάς του Μεταπολέμου", με την πιο καυτή προσωπική μαρτυρία του Εμφυλίου ΄47-΄49, κι ο πιο οξύς κριτικός της νεοελληνικής λογοτεχνίας, πνεύματος γενικότερα και "πολιτικής" στον τόπο μας. Ο λόγος του είν' εντελώς προσωπικός, και δεν χρειάζεται να δει κανείς την υπογραφή του για να τον αναγνωρίσει αμέσως. Είναι και καθηγητής φιλόλογος, και δημοσιογράφος, και βραβευμένος μ' "έγκυρα" υποτίθεται βραβεία, που απαξιώνει όμως ν' αναφέρει ποτέ. Μεταφρασμένος ελάχιστα σε ξένες γλώσσες, έξω απ' όλα τα κυκλώματα, κ' ενάντιος κάθε πολιτικής παράταξης (εξίσου άθλιες τις θεωρεί όλες), αντιμαζικός κ' εγωτικός. Από νέον τον προσδιόρισαν οι μεγάλοι ρώσοι μυθιστοριογράφοι, κυριώτατα ο Ντοστογέβσκι, κι απ' τους βασικούς στοχαστές: ο Ηράκλειτος κι άλλοι προσωκρατικοί, οι Αγνωστικοί και νεώτεροι Αναρχικοί, ο Νίτσε φυσικά κι ο Στίρνερ, ο Μπέρξον, ο Κρισναμούρτι κ.ά. Το ύφος του δεν προκύπτει απ' τη νεοελληνική λογοτεχνία, παρά την ειδική γνώση του των κειμένων της, κι ούτε απ' άλλον κανένα. Ο πολύς κόσμος, την τελευταία πενταετία, τον ξέρει σαν κατεξοχήν ασυμβίβαστο κριτή, απ' τις φλογερές εκπομπές του στην τηλεόραση ("Ανθολογία" και "Ο Εμφύλιος μέσα μας", στο "κανάλι 5", αλλά και στην ΕΡΤ και σ' άλλες τηλεοράσεις, ραδιόφωνα κ.λ.π.).