Το γεγονός ότι πραγματευόμαστε το ζήτημα της αυτοοργάνωσης, με ότι αυτό συνεπάγεται, οφείλεται στο ότι ταυτίστηκε πιεστικά με το αίτημα για άμεση δημοκρατία, που στρογγυλοκάθισε ως οικοδέσποινα και όχι ως φτωχός συγγενής στις Πλατείες της Ελλάδας του 2011.

Μέσα από αυτές τις γραμμές θα ξαναθυμηθούμε μερικά γεγονότα, τα οποία αναδεικνύουν πτυχές του βάθους της αυτοοργάνωσης, από τη ρώσικη επανάσταση μέχρι τις μέρες μας, της αλληλέγγυας οικονομίας. Επιδιώκουμε να παρουσιάσουμε κάτι σαν μια μικρή γενική ανθολογία, ένα μικρό πανόραμα ιστορικών στιγμών, όπου κορυφώθηκε η συμμετοχή και ενδεχομένως η αυτενέργεια, όταν κάποιοι λαοί ή μικρές ή μεγαλύτερες κοινότητες πειραματίστηκαν να πάρουν την τύχη της ζωής τους στα χέρια τους.

Άμεση δημοκρατία, αυτοοργάνωση, αυτοδιαχείριση, αυτοκυβέρνηση, συλλογική διαχείριση, αυτοδιοίκηση (και ίσως πολλές άλλες), είναι λέξεις με την ίδια περίπου έννοια. Επειδή το αντικείμενο που πραγματευόμαστε αφορά τη συμμετοχή και αυτοοργάνωση των πολιτών για κοινά αιτούμενα και τη σχετική συλλογικότητά τους, ενοποιούμε αυτές τις ανισομερείς έννοιες που χρησιμοποιήθηκαν από επαναστάσεις μέχρι και τα πιο μικρά δήθεν ουδέτερα κινήματα.

Κοινός παρονομαστής της ποικιλίας των εγχειρημάτων και συλλογικοτήτων που αναφερόμαστε δεν υπάρχει. Συνυπάρχει το αυθόρμητο, η αυτενέργεια, το από "τα πάνω" σχεδιασμένο στοιχείο, η άμεση και η έμμεση αντιπροσώπευση, καθώς και ενδιάμεσα στάδια αυτών. Όμως, ο συνδετικός κρίκος όλων αυτών που αποτελεί το κρίσιμο και επιτακτικά ζητούμενο, είναι η συλλογικότητα που γέννησε τις κινητοποιήσεις ή γεννήθηκε μέσα σ' αυτές, και που αποτελεί αποφασιστικό παράγοντα κάθε διεκδίκησης. Θεωρούμε την έκβαση όλων αυτών θετική, γιατί κάθε μαζικό εγχείρημα κάτι έχει προσθέσει. Έχει εγγράψει τις δικές του υποθήκες στην ιστορία της αέναης πάλης για την απελευθέρωση από δεσμά αναγκών.