Έρχονται στιγμές που ο χρόνος παγώνει στη σκέψη. Πρώτα η σιωπή. Ύστερα η βαθιά, κοφτερή ματιά στα σωθικά. Ναι υπάρχω. Ζω. Τι ακριβώς ζω; Πόσο αληθινά ήταν όσα πίστεψα, όσα διάλεξα μέχρι τώρα; Υπάρχει κάτι αληθινό; Ή απλά όλα είναι μια περιπλάνηση στην τυχαιότητα, στα ανείπωτα αποθημένα, στους αθέατους καταναγκασμούς; Ένας θεατρίνος τελικά; Ένας μίμος του δρόμου. Ένας ποταπός υποκριτής έναντι της ίδιας της ύπαρξής μου.

Αυτογνωσία θλιβερή. Η απόγνωση του Νίτσε ολόσωμη μπροστά στα στυλωμένα άγρυπνα μάτια.

Κι απέναντι, οι αρχαίες σκιές σε καλούν για παρηγοριά. Κι αντί για παρηγοριά σου αποκαλύπτουν άλλον ουρανό, άλλο φως κι άλλο πέλαγος ν’ αγκαλιάζει. Γεμάτος υποσχέσεις ουρανός. Αναθαρρεύεις κι αρχινάς πάλι την περιπλάνηση. Ευτυχώς γνωρίζεις τον προορισμό, την Ιθάκη σου...

Το δεύτερο λογοτεχνικό εγχείρημα του συγγραφέα μετά το ιστορικό μυθιστόρημα "Άλκηστις".